...Dolambaçlı,tuhaf yollardan geçtim.Çocukken tanrılar ve onlara sunulan sungularla uğraştım yalnızca.Delikanlılık çağımda yalnız riyazetle,düşünme ve meditasyonla ilgilendim,Brahman’ı arayıp durdum.Atman’da ölümsüzlüğe taptım.Gençliğimde çilekeş keşişlerin peşine takıldım,ormanlarda yaşadım,soğuğa sıcağa katlandım,aç kalmayı,nefsimi öldürmeyi öğrendim.Derken yüce Buda’nın öğretisi bir mucize gibi açtı gözlerimi,dünyanın birlik ve bütünlüğe ilişkin bilginin kendi kanım gibi damarlarımda dolaştığını duydum.Ama Buda’dan da,o büyük bilgeden de yine kendimi koparıp yola düştüm.Kamala’dan sevme sanatını öğrendim,Kamaswami’den de ticaret sanatını;paralar biriktirdim,paralar harcadım,midemi sevmeyi,nefsime keyif vermeyi öğrendim.Yıllar yılı zekâmı yitirmeye,düşünme sanatı denen şeyi,birlik ve bütünlük denen şeyi unutmaya çalıştım.Yavaş yavaş,dolambaçlı yollar izleyerek bir büyük adamdan bir çocuğa,düşünen biriyken bir çocuk insana dönüşmüş değil miyim?
Ama yine de bu yolu izlemem çok iyi oldu,yine de yüreğimde şakıyan kuş ölmedi,yaşıyor.Ama yol da yoldu doğrusu!Yine bir çocuk olup yeniden başlayabilmek için pek çok budalalıkta bulundum,pek çok kötü huy edindim,pek çok hata işledim,pek çok iğrençlik,düş kırıklığı ve umarsızlık yaşadım.Ama iyi oldu böylesi,yüreğim yaptıklarımı onaylıyor,gözlerim gülümseyerek onaylıyor.Esenliğe kavuşabilmek,Om’un sesini yeniden işitebilmek,yine doğru dürüst uyuyup doğru dürüst uyanabilmek için umutsuzluğa kapılmam,düşüncelerin en aptalcasına,intihar düşüncesine kafamda yer verecek kadar alçalmam gerekiyordu.Atman’ı benliğimde yeniden bulabilmek için budala birine dönüşmem,yeniden yaşayabilmem için günah işlemem gerekiyordu.
Yolum daha nereye götürecek beni?Acayip bir yol,dönemeçler çizerek ilerliyor,belki de bir çember çiziyor.Nasıl ilerlerse ilerlesin,izleyeceğim bu yolu...
Can Yayınları, 2007, syf. 95 - 96
çev. Kâmuran Şipal
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder